Σύντομο ανακοινωθέν!

Από χθες το βράδυ,περίπου στις 4 αρχίζει και σταματάει να χιονίζει συνέχεια, με αποτέλεσμα στα μεσοδιαστήματα να προλαβαίνει να το λιώνει. Αυτή τη στιγμή 00:01 ξημερώματα Κυριακής το σκηνικό στο λιλιπούτειο κηπάριο μου (εντάξει είναι λίγο απεριποίητο, μην το κάνεις θέμα!!) έχει ως εξής:






Να σημειώσω πως ήτο αδύνατο να μην πατήσω στο ελάχιστο φρέσκο χιόνι του δαπέδου, δεν το έκανα όμως ξυπόλητη αλλά με τις καλτσοπαντόφλες μου, ευγενική χορηγεία της γειτονοπούλας Νίνας. Ποστ αφιερωμένο στον Σταύρο που ζει παρόμοιες καταστάσεις στην μπαφοχώρα και στο Χριστινάκι που διαβάζει τα χιονισμένα στάτους μας στο fb και την πιάνει το μαράζι.

Winter God Loves Me

Πριν μια δυο μέρες έγραφα πως δεν έχω αρκετό χρόνο για να κάτσω να γράψω κανονικά ποστ και ως εκ θαύματος (που λέει και ο Τζούμας) ο Πανάγαθος που μερικές φορές με αγαπάει πολύ μου έστειλε ένα κείμενο της lifewhispers όπου έγραφε όλα όσα σκεφτόμουν. Πόσο πιο τέλεια; :-D Αναδημοσιεύω λοιπόν κατόπιν αδείας, το κείμενο αυτούσιο το βρίσκετε εδώ.

Χειμώνες

Με ξύπνησε η βροχή νωρίς το πρωί. Αξημέρωτα για μένα. Σηκώθηκα από το κρεβάτι, πήρα την κουβέρτα μου και μεταφέρθηκα στον καναπέ μου. Είχα αφήσει αναμένα από χθες βράδυ και κάτι φωτάκια που έχω στο σαλόνι, και που όλοι λένε ότι είναι Χριστουγεννιάτικα, αλλά εγώ λέω ότι δεν είναι. Έξω μόλις που άρχιζε η μέρα, σκοτάδι ακόμη. Δεν ήθελα να φτιάξω καφέ. Ήθελα να μείνω μεταξύ ύπνου, ξύπνιου και του οικείου συναισθήματος του χειμώνα που ξημέρωνε.

Οι χειμώνες, φτιάχνουν τις πιο όμορφες ιστορίες. Από τον ήχο της βροχής στο μπαλκόνι, μέχρι τη μυρωδιά του καφέ το πρωί, μέχρι τη νυσταγμένη ματιά στο δρόμο, μέσα από κλειστές κουρτίνες, μέχρι τα μύχια ενός ζεστού καλοριφέρ, μέχρι ένα γκρίζο ουρανό που υπόσχεται καταιγίδες, μέχρι την αναμονή μιας αγκαλιάς . Κι επειδή είμαι άνθρωπος ανάποδος, με το που έρχεται χειμώνας μόνο φτιάχνει η διάθεση μου, έχω όρεξη να πάω για ένα ζεστό καφέ και τσιγάρο Κυριακή πρωί ( ή μια τυχαία Τρίτη), με θέα άδειες πλατείες και ανθρώπους κουκουλωμένους με παλτό. Και τώρα μόνο, ό, τι και να συμβαίνει, θα βρω δικαιολογία να πω “δε με νοιάζει”. Παίρνω μαζί μου αγαπημένες σκέψεις, πρωτόγνωρα λόγια, βραδιές με φίλους και αφήνω το mood να με παρασύρει.

Όσο μουντό και να τον θεωρείς, στην πραγματικότητα ο χειμώνας έχει τα περισσότερα χρώματα. Αρκεί να θες να τα δεις, και να μη στριμώχνεις τον εαυτό σου μέσα σε παράπονα για τη δουλειά, γκρίνια για την διαβολεμένη κίνηση στους δρόμους, και για τη βροχή που σου χαλάει τις βόλτες. Σιγά. Πάρε μια ομπρέλα (ή μην πάρεις καλύτερα) και βγες έξω, απόλαυσε το, δες το αλλιώς ρε. Βρέξε λίγο την παρουσία σου, για να αφήνεις και πιο έντονα ίχνη. Δεν έχω καλύτερο από το να τρίβω τα χέρια μου στις τσέπες στο παλτό (όχι απαραιτήτως το δικό μου ) να ζεσταθώ,και να βλέπω ίχνη της αναπνοής μου στον αέρα.

Οι χειμώνες της ζωής σου κουβαλάνε λεπτομέρειες που δεν είχες προσέξει. Και αν κοιτάξεις λίγο καλύτερα, θα δεις οτι αυτές είναι που σε βάζουν στο τριπάκι της αλλαγής.

Πολλά υποσχόμενος. Αυτό σημαίνει χειμώνας για μένα. Νομίζω, φέτος, περισσότερο από κάθε άλλο χειμώνα..

Αlien's P.S.1:Picture belongs to HeartFelt (Flickr).Thank you!!

Alien's P.S.2: Χειμωνιάτικα τραγουδάκια συνοδείας.

Κοριτσάκι mille merci :)))

Yποφέρω..

ένα από τα οδυνηρότερα βίντεο που είδα ποτέ..

Σε στυλ να μην ξεχνιόμαστε

Επειδή αραχνιάζουμε ξανά ανεβάζω 2 ωραία τραγουδάκια να βρίσκονται και μόλις βρω λίγο χρόνο θα γράψω μερικά κανονικά ποστ με αρχή μέση και τέλος, δηλαδή back to basics, "σκέφτομαι και γράφω".


Anastasia ft Ben Moody //OST Fantastic Four




Dan Wilson - Breathless



και ένα που έχει κάνει τον εγκέφαλο μου τους τελευταίους μήνες να μοιάζει κάπως έτσι:


The Last Shadow Puppets - Standing Next to me




P.S.: Photo by TangoPango, Flickr

Τα χρόνια που λείπεις/ τραγούδια της λύπης

Είναι κάποιες μέρες τώρα που θέλω να γράψω και δεν έχω τι να πω, ή καλύτερα δεν ξέρω πως να το εκφράσω (λεξιπενία) , όχι ότι τώρα τα κατάφερα, εν πάσει περιπτώσει, επειδή κι εγώ όπως και η Θεία Ντόνα είμαι παιδί του ραδιοφώνου, ένα τραγούδι θα τα πει καλύτερα από μένα.. Και όχι ό,τι κι ό,τι.. Από τα "καινούρια" και ακυκλοφόρητα τραγούδια του Αλκίνοου, του μόνου Έλληνα καλλιτέχνη που γράφει και μελοποιεί την ποίησή του (μην εξάπτεστε, δεν αναφέρομαι σε όλη του τη δουλειά). 7 λεπτά ποίησης λοιπόν, βάλσαμο για κάθε αιχμή.