2+2=?

Όταν έχω εσένα

δεν φοβάμαι τίποτα.

Λίγα λόγια για το έργο

Προ καιρού κατηγορήθηκα privately πως δεν ανταποδίδω τα σχόλια στους μπλογκερς που τα αφήνουν, και γι'αυτό έχουν σταματήσει να με διαβάζουν διάφοροι και βέβαια να αφήνουν και σχόλια. Με αφορμή αυτό λοιπόν, έχω να κάνω τις εξής παρατηρήσεις:

Παρατήρηση Ούνο: Το μπλογκ αυτό άνοιξε κατόπιν παρότρυνσης και έχει χαρακτήρα απλό, παρεϊστικο και ό,τι να'ναι. Δεν ακολουθεί κάποια συγκεκριμένη θεματολογία, δεν είναι ούτε επιστημονικό, ούτε σοβαρό, ούτε ποτέ δήλωσα πως έχω πένα (λίγοι λόγοι ας πούμε για τους οποίους κάποιος θα ήθελε να το διαβάζει).

Παρατήρηση Ντούε: Δεν έχω μετρητή επισκέψεων, που σημαίνει πως στ'αλήθεια δεν με απασχολεί ποιοι και πόσοι διαβάζουν. Από τη στιγμή που κάποιος περνάει από δω, αν του αρέσει θα ξανάρθει, και αν του αρέσει πολύ θα κάνει την παρουσία του αισθητή με τον δικό του τρόπο (σχόλιο, email, msn, κλπ). Μπορεί όμως να μην θέλει να την κάνει αισθητή, και ποια είμαι εγώ να τον κατασκοπεύσω;

Παρατήρηση Τρε: Δεν ανταποδίδω σχόλια. Αν περιμένετε αφήνοντάς μου σχόλιο ότι θα λάβετε σύντομα άλλο ένα για τη συλλογή σας, γράψατε X. Τα σχόλια δεν είναι βόλοι που ανταλλάσσονται.

Παρατήρηση Κουάτρο: Διαβάζω πολλά μπλογκς, όταν το επιτρέπει η διάθεση και ο χρόνος μου. 'Οταν γίνεται αυτό, μπορεί και να σχολιάσω τα εν δυνάμει ενδιαφέροντα κείμενα. Άλλες φορές όμως, διαβάζω κάτι και χρειάζεται χρόνος για να το σκεφτώ και να το χωνέψω, και δεν σημαίνει απαραίτητα πως οι παρατηρήσεις που έχω να κάνω είναι αρκετά σημαντικές για να τις μοιραστώ. Άλλες διαβάζω μονοκοπανιά ένα μπλογκ που είχα καιρό να επισκεφτώ, και δεν μου πολυαρέσει να αφήνω σχόλια σε αρχαία κείμενα, πιθανόν άλλωστε ούτε ο ίδιος ο συγγραφέας θα τα δει, οπότε γιατί τόσος κόπος; Αν ωστόσο κάτι με συγκινήσει, θα στείλω μέιλ.

Παρατήρηση Τσίνκουε: Δεν υπάρχει δημοκρατία. Αν αφήσετε σχόλιο υβριστικό προς εμένα ή άλλο μπλογκερ που σχολιάζει σ'αυτό το μπλογκ, πολύ απλά δεν θα δει ποτέ το φως της (τρομερής) δημοσιότητας από εδώ.

Παρατήρηση Σέι και τελευταία: Δεν γράφω συχνά γιατί έτσι μου αρέσει. Το μπλογκ είναι δικό μου, κουμάντο εδώ κάνω εγώ. Εγώ θα αποφασίσω πότε θα γράψω και τι, γιατί έτσι μου αρέσει.

Όποιος δεν συμφωνεί με τις απλές αυτές παρατηρήσεις, μπορεί ελεύθερα και ωραία να μεταβεί στο επόμενο διαθέσιμο μπλογκ. Ευχαριστώ.

Η Ροδιά και η Βατομουριά

"...Είμαι της λογικής ότι άμα δεν καείς εσύ, ζεστασιά στη ψυχή του άλλου δεν θα φτάσει. Έτσι τραγουδάω..."*


Τις διακοπές του Πάσχα, φέτος, μετά από γκουχ γκουχ αρκετά χρόνια, τις πέρασα στην Ελλάδα. Συνήθως κανονίζω πότε θα κατέβω σύμφωνα με το νυχτερινό καλλιτεχνικό πρόγραμμα των Αθηνών, και όχι με τις ελληνικές γιορτές. Ο πρωταρχικός λόγος φέτος, δεν ήταν φυσικά οι διακοπές αλλά οι παραστάσεις του Αλκίνοου Ιωαννίδη στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο (για τις οποίες όμως δεν θα σας πω σε αυτό το ποστ) και η σύμπραξη δύο πολύ μεγάλων κυριών, για τις οποίες σας είχα μιλήσει και λίγο καιρό πριν.







Μιλώ βεβαίως για την Τάνια Τσανακλίδου και τη Μάρθα Φριντζήλα, τις προθιέρειες του πτωχού πλην τίμιου τούτου μπλογκ, που εμφανίζονται τα Δευτερότριτα στην μουσική σκηνή Μετρό. Την Τάνια την γνώρισα μέσα από το ραδιόφωνο Μελωδία όπου στα μαρτυρικά χρόνια του σχολείου μου έκανε παρέα, και σταδιακά απέκτησα τους δίσκους της έναν προς έναν, αγαπώντας την όλο και πιο πολύ. Την Μάρθα, τη Μαρθούλα, μέσα από την μουσική του Θανάση Παπακωνσταντίνου, λίγα χρόνια πριν, και η παράξενα κρυστάλλινη φωνή της καρφώθηκε άπαξ και διαπαντώς στην καρδιά μου. Η συμπραξή τους λοιπόν ήταν σχεδόν αδύνατο να μην γίνει πόλος έλξης για μένα.

Στην μικρή σκηνή δεν υπήρχαν νούμερα και μπαλέτα, παρά μόνο όσα χρειάζονταν,οι δύο μουσικοί που συνόδευσαν τα κορίτσια, ο πιανίστας Τάκης Φαραζής και ο ακορντεονίστας Παναγιώτης Τσεβάς, κι ένας φούξια διθέσιος καναπές, ταιριαστός με τα γοβάκια της Τάνιας. Ένα κουαρτέτο που έκανε πολλά περάσματα από την ελληνική παράδοση μέχρι την σύγχρονη ξένη μουσική σκηνή και μας χάρισε ένα τρίωρο αστρικό ταξίδι γεμάτο δύναμη και παιδικότητα, έναν συνδυασμό σπάνιο, αφήνοντας όλους εμάς..άφωνους. Έπιασα τον εαυτό μου πολλές φορές με το στόμα κρεμασμένο, άλλες ανατριχιασμένη και άναυδη με την ερμηνεία ή την μουσική, μα διαρκώς ευτυχισμένη και συγκινημένη.







Ήμουν σίγουρη εξ'αρχής πως το πρόγραμμα δεν θα με απογοήτευε, βαθειά μέσα μου όμως πήγα για ένα και μόνο τραγούδι, ευελπιστώντας δηλαδή να ακούσω από τα χείλη της Μάρθας το τραγούδι "Θα με δικάσει", που πρώτη η Σωτηρία Μπέλλου ερμήνευσε. Έχοντας όμως ξεχάσει τον φορτιστή της φωτογραφικής στα ξένα, και αδυνατώντας να σας δείξω φωτογραφικό υλικό, δανείζομαι από παλαιότερη παράστασή της το τραγούδι αυτό, και σας το παρουσιάζω.







Η Μάρθα και η Τάνια βρίσκονται στο Μετρό (Γκύζη και Κάλβου), τις Δευτέρες και τις Τρίτες για να περάσουν πρώτα από όλους εκείνες καλά και ύστερα για να κάνουν σε μας το ίδιο, και λαμβάνοντας υπ'όψιν την παράταση των παραστάσεών τους, υποπτεύομαι πως το καταφέρνουν στο έπακρο!










*Τάνια Τσανακλίδου